Het holst van de nacht

is een kleverige massa die 

mijn borstkas verstikt 

met golven van angst die mij 

de diepte inzuigen

Fragmenten van ooit 

overspoelen mijn slaap 

met wrakhout 

van vergeten wanhoop

In het warme, zachte  bed

strekt een arm

zich als een reddingsboei

naar mij uit

Bewustzijn 

vecht naar de oppervlakte

en sleept mij naar de haven 

van het hier en nu

Terwijl de drum in mijn hart vertraagt

adem ik diepe teugen troost,

weet ik me veilig thuis