Blog, Gedichten, Schilderijen, Tekeningen
Veerle Roos
Ze volgde als kind al kunstacademie, schreef zodra ze kon schrijven gedichten, maar stopte daar mee eens ze volwassen werd. Een achttal jaar geleden pikte ze de draad weer op en sinds kort geeft ze als vrijwilliger schrijf- en schilder workshops in en rond Mechelen. Met het initiatief ZachtereWereld.com biedt ze een platform aan andere artiesten om met hun kunst naar buiten te treden.
"Enkele jaren geleden ging ik in therapie, en ontdekte dat dat moeilijker is dan het lijkt. Praten lukte niet/soms/een beetje... Verhalen genoeg, maar tranen teveel en woorden tekort. Tot ik opnieuw begon te schrijven en tekenen: gedichten, tekeningen en schilderijen stroomden uit mijn potloden en penselen en vormden de basis van waaruit ik opnieuw leerde praten en voelen.
Doorheen alle sh*t en trauma’s blijft de roze draad dezelfde: ik weiger om toe te geven aan de ‘dark side’. Ik zal zelf mijn cookies wel bakken; en thee zetten; en onder een dekentje kruipen...
Sindsdien heb ik gemerkt dat ik niet de enige ben die schrijven en creativiteit inzet om een herstelproces te ondersteunen."
door het donker
Tired
Are you tired
hearing
about war?
I get it
I'm tired
of screaming it
into deaf ears
wondering
why I'm still talking
I'm tired
of screaming it
for all those
who lost their voice
their spark
and their will to live
naar het licht
Zoals…
Zoals het pad moeizaam
bergop klimt door
een deken van roodoranje
knisperingen op een bed van
zwarte zompige grond
en dan terugkijkt
Zoals het kille dal
het meer doet dampen
als een warm bad
en het bos huivert
Zoals het roze dekentje
de kou omzwachtelt
en het kind met
letterkoekjes
schaterlacht
zo
helpt poëzie!
naar het licht
Snowflake
Heb de moed
een sneeuwvlok
te wezen!
Laat je maar zacht
onder dwarrelen
Schuil en nestel
in zachte hoop
tot het dooit
en dwaal dan
je hoofd uit
de lente in
Onderweg
Muziek
Muziek als medicijn.
Hetzij luidruchtig en uitbundig op blote voeten dansend waar bomen groeien en roze bloemen bloeien, terwijl de noten tuimelen in het groene gras, tot het bloed in mijn oren fonkelt op het ritme van de aarde,
hetzij in een donkere kamer, weggedoken met een koptelefoon, mijn wonden likkend onder een warm dekentje in een zacht bed met naast mij een zwarte hond die natte kusjes geeft, tot de sterren opnieuw schitteren in de nacht en het kind in mij naar huis terugkeert, haar tong uitstekend naar de man met de zeis.
Onderweg
Al die tijd
Ik was niet
al die tijd
boos op jou
Ik probeerde jou
al die tijd
te vergeven en vergeten
Ik was
al die tijd
boos
op mij
Dat is gemakkelijk:
ik kreeg het
met de paplepel binnen
Ik slik al
sinds je weg ging
woorden in
die mij blijven
vergiftigen, tot ik ze
als een balorige puber
uitspuw:
"Ik haat u!
Ik haat u!
Ik haat u!"
Terwijl fluistert
het bange kind
nog steeds:
"Zie mij graag!
Niet slaan!
Ik zal braaf zijn!"
Onderweg
Helen
Zeg mij, hoe te helen
van een wond
door duizend sneden
anders dan ze
stuk
te ontleden
en achteraf
weer aan elkaar
te smeden
Onderweg
Dampkring
In de dampkring van de liefde, hou ik mezelf staande, reik ik naar de blauwe hemel, bewaar ik met al mijn zintuigen de liefste herinneringen in een rond, plat doosje.
Wanneer het onzichtbare patroon van stikken en verbranden zich herhaalt, schop ik de mistige gedachten onder de aarde en zoek ik op de tast naar een kuur om mijn uitgemergelde hoop nieuw leven in te blazen, tot ik opgelucht mijn kop weer boven water kan steken.
naar het licht
Kust
In mijn schoen een half duinlandschap
Zou ik hem tegen mijn oorschelp zetten en zien
of ik het hoor ruisen?
Op mijn tafel de buit van een
middagje brandingslenteren
In mijn haar een lichte golfslag
In mijn hart alle tinten zee
Op mijn lippen proef ik nog even de rust
Onderweg
Spoorzoeken
Zoals twee sporen elkaar
altijd en overal aan de
horizon lijken te vinden
Zoals de wildste bloemen
langs de meest wezenloze
wegbermen lijken te staan
Zoals het loket onbemand
en het perron leeg
Zo wijk ik af van mijn pad
en kom terecht bij de "Lost & found"
Onderweg
Veilig
De warme zachtheid van mijn bed
herbergt een verraderlijke zwaarte
die alles naar zich toe trekt.
Het is er veilig.
Het is er alleen.
Alleen zijn is veilig.
Alleen zijn voelt eenzaam.
Veilig zijn voelt eenzaam, hoezeer
mijn geliefden ook de hand uitreiken
om mij weer de wereld in te brengen.
Schrijvend vind ik
mezelf
mijn geliefden
en de wereld
weer terug.
Warchild
Hoe kan een verwond kind
niet beginnen haten
als zijn oceaan van lijden botst
tegen een wereld van onverschilligheid?
Overlevenden van de holocaust,
verlangend naar een thuis,
voeren oorlog tegen kinderen:
En noemen hén de monsters!
In elk monster
zit een verwond kind
gekwetst door een monster dat
ooit een verwond kind was.
Kijk niet weg!
Bescherm kinderen
tegen haat en geweld.
Red de onschuld!
Verhef je stem!
En voorkom dat we ons
telkens opnieuw moeten
afvragen waar de monsters
vandaan blijven komen.
naar het licht
Augustine
De kajuit ruikt naar nazomer
Voorbij het veldboeket op de kleine tafel
glimlacht een warm welkom
Mijn ballast laat los
Ontroering rolt over mijn wang
Mijn hart nestelt zich in een hoekje
en stort zich uit
Achteraf ben ik bezorgd om de schipperin:
heist ze tijdig de zeilen
wanneer de woordenvloed
haar ruim
overspoelt?
PS: ze is oké:
en blij dat ze even mijn
veilige haven mocht zijn
