Gedichten, Foto’s

Karen J
Ze schreef van kleinsaf teksten. De titel van één hiervan, "lichtpuntje in donkerland" zou al niet misstaan in Zachtere wereld. Ze volgde talenstudies en is sinds een goed decennium een vaste waarde onder de schrijvers van De Loods. In het schrijven is ze vrij. Ze is niet wat ze schrijft en toch zit er veel van zichzelf verwerkt in haar teksten.
"Lang leve het schrijfsel! De wereld is zo al groot en boos genoeg. In samenlevingen waar alles draait om status, geld en macht, lijkt het lieflijke ver weg. Toch is het net dat lieflijke dat ik wil bespelen.
Liefde, genegenheid, verbondenheid, vriendschap, respect, zijn allemaal waarden die een leven veel voller en zinvoller maken. In een zachtere wereld schrijf ik kwetsbaar en broos. Schrijf ik over alle dingen, die in de huidige wereld amper een plaats krijgen.
Zacht...
Onverwacht."

Leeg
Niemand weet hoe een leeg huis eruitziet. Het zijn kamers met meubelen zonder mensen. Het zijn stille taferelen. Enkel het hangklokje klingelt bij een open raam. De koekoek ontsnapt elk uur tijdelijk uit de klok en de wijzers gaan stelselmatig rondomrond.
De zetel staat statig en ontvangt niemand, want het huis is leeg. Een druppelende kraan doorbreekt de stilte.
De stilte is doods.
Ik schrijf erover in De Loods.
Ijsbeer en geitje
Een kleine ijsbeer
en een jong geitje
komen elkaar in't echte leven
nooit tegen
Ze zouden het, in mini-versie,
anders goed met elkaar vinden
het geitje helemaal dartel
het beertje rustig teder
Pas bij het opgroeien
komen dierlijke instincten naar boven
en blijft er over...
een dikke beer.
Leugen
Een leugentje om bestwil
maakt soms een groot verschil
in gerustheid in gemoed
Maar soms is bepaalde dingen vertellen niet goed
de waarheid verbloemen valt me wel eens zwaar
ben ik nu ineens een leugenaar?
Neen, dat is niet waar.
Soms is het gewoon de beste optie
en krijgt de waarheid een andere versie
om voor hoger kwaad te behoeden
zelfs al heeft iemand een vermoeden
toch geeft het mij een zekere angst
want: eerlijk duurt het langst
De olifant en het Lieveheersbeestje
Op een mooie dag kwam het Lieveheersbeestje aangevlogen en landde op het oor van de Olifant.
"Dag Olifant" zei het. "Wat kijk je een beetje sip. Is er iets?"
"Nou..." zei de Olifant. " Het is hier verdorie altijd zo stil. Af en toe het gebrul van een leeuw, maar daar moeten we het dan ook mee stellen. Waar is de tijd van Nancy, de verdwaalde nachtegaal? Voor Pol de poema haar opvrat kon die zoooo mooi zingen..."
"Ah ja!" zei het Lieveheersbeestje, "Ik weet wat je mist: je mist muziek! Maar het leuke aan muziek is dat je het prima zélf kan maken."
De Olifant met een trompetoeter van formaat en de zachtjes zingende vleugeltjesslag van het Lieveheersbeestje wisselden mekaar af, zodat ze elkaar niet overstemden.
"Dankjewel, Lieveheersbeestje," zei de Olifant, "zonder jou had ik er nooit aan gedacht. "En toch kwam het idee van jou." Zei die. En toen viel de nacht.
De waterval
De waterval
stort zich neer in een diep dal
met een onherroepelijke continuïteit
en een plenskoude frisheid
je kan erachter in een holte schuilen
en al je zorgen van je afhuilen
want een beetje water meer of minder
daarvan ondervindt de waterval geen hinder
het biedt net extra munitie aan het gebulder
en vervolmaakt...
het
Geluid