Zaterdag stond ik aan te schuiven in een ijsjeszaak. Bij de deur van de toiletten stond een klein meisje luid te huilen en te protesteren. Iets wat mama wilde, zag zij totaal niet zitten. Mama probeerde van alles en ging uiteindelijk weer naar buiten zonder het meisje. Waarschijnlijk in de hoop dat ze dan vanzelf wel zou volgen. Het meisje brulde en tierde en huilde ‘neee!’. Door het grote raam konden ze elkaar nog zien.
Terwijl ik mijn ijsjesbestellijst afliep, stapte papa binnen. Ik volgde niet wat hij allemaal boos tegen het meisje zei. Dan riep hij: ‘Aufstehen! Jetzt!’. En hij nam het kleine meisje vast en gooide haar over zijn schouder als een klein varkentje. Het meisje bleef brullen.
Ik wilde iets doen, maar wist niet wat. Ik zei alleen tegen de anderen: ‘ik kan dit niet horen.’ Daarmee doelde ik niet alleen op het gebrul van het meisje, laat dat duidelijk zijn. Naderhand ben ik het gezinnetje en de wandelaars die bij hen waren, op de fiets gepasseerd en heb ik niks gezegd. Het meisje zat in haar buggy water te drinken.
Wat ik niet wilde, was ‘impulsief’ de ouders aanspreken, want ik was bang niet uit mijn woorden te geraken. Dan bereikte ik niet wat ik wilde bereiken. En niemand, ook ik niet, wil als ‘bemoeial’, ‘rare’, ‘overgevoelige’ of ‘je zoekt er te veel achter’ weggezet worden.
Maar… de afgelopen jaren heb ik te veel zwaargekwetste volwassenen gesproken die niet gehoord, maar wel geforceerd werden als kind. Telkens word ik er boos van. Dus ik stel me vragen. Wegkijken werkt niet. Een kleine interventie kan zoveel betekenen!
Door erover te schrijven probeer ik uit te zoeken wat ik een volgende keer zal doen. Ik weet het nog steeds niet…..
Comments