“Dus, tot over een drie-tal weken”, zegt ze. “Prima”, antwoord ik, “en fijne vakantie ook. Geniet ervan”. Ik tover een glimlach op mijn gezicht, maar diep vanbinnen sterf ik van angst. Mijn therapeut gaat op vakantie. En hier zit ik dan. Een tijdje zonder therapie. Ik voel me verlaten. Ik ben op mezelf aangewezen. Mijn therapeut verdwijnt voor even van de wereldbol en is onbereikbaar. Bij die gedachte voel ik de grond onder mijn voeten veranderen in een moeras waar ik in dreig te glijden. Ik maak me zorgen. Kan ik wel zonder haar? Wat als ik een crisis krijg. Ik kan haar geen bericht meer sturen. Dan moet ik naar de spoeddienst of naar de huisarts. Die kent me helemaal niet zo goed als zij. Die kan me niet zo goed inschatten. Die weet niet wat ik nodig heb. Ik voel me onzeker en ben bang.
Hoe normaal is afhankelijkheid tijdens psychotherapie? Herkennen andere mensen die in therapie zitten dit ook? Het is prettig te weten dat je je verhaal op vaste momenten kwijt kan en de juiste respons zal krijgen. “Juist” - als in – “wat jij nodig hebt”, want je therapeut weet dat. Ik kijk dan ook uit naar elk therapiegesprek, ik haal er telkens weer iets uit, het brengt me telkens een stapje dichter bij genezing. Maar een therapieproces is ook erg zwaar. Er komt tijdens de sessies veel naar boven. Nare ervaringen worden onder de loep genomen, patronen worden geanalyseerd. Mijn therapeut is dan mijn rots in de branding.
Ik ben in de war. Hoe moet ik nu zonder? Misschien had ik dit eerlijk moeten zeggen in plaats van te beweren dat ik het prima vind. Dan hadden we erover kunnen praten. Had ze me wat tips kunnen geven, een overlevingsplan opstellen. Ik had het bespreekbaar moeten maken.
En dan schiet de overlever in mij wakker. Ik ga dit kunnen. Ik voel me in de steek gelaten, maar ik ga erin slagen dit te overbruggen. Ik zie het als een interessante uitdaging, mijn therapeut die op reis is naar een land hier ver vandaan – want dat denk ik dan. Ik neem mijn agenda en maak een paar afspraken met goede vriendinnen. Daar kan ik een update geven over hoe met me gaat. Dat is mijn back up plan. En ik heb een vangnet. Ik zoek afleiding. Wie weet kom ik er wel achter dat ik dit best even alleen kan. Even maar. Niet te lang. En dan is haar verlof geen stopzetting van mijn therapie, maar een deel ervan.
The Symphony System
Comentarios